De mislukte fee

Deze fee is niet mislukt, maar haar naam komt overeen met mijn mislukte fee: Queen of the fairies. Ik vond haar op The Graphics Fairy, een blog vol plaatjes, de moeite waard.

Mijn mislukte Faerie Queen is deze cuff. De tweede cuff die ik ooit maakte. De eerste was veel te groot en deze is veel te klein. Nog maar een keer proberen, 3 keer is tenslotte scheepsrecht. De cuff is gemaakt met glasfacet en rocailles. Het groene accentje vind ik zelf erg fris ogen, verrassend ook. Toch twijfel ik een beetje aan de kleurencombinatie. Wat vinden jullie, is het mooi of ga ik helemaal fout zo?
De cuff blijft ook niet rechtop staan, hij lijkt niet strak of sterk genoeg. Ik weet niet wat er fout is gegaan, misschien moet ik geen nymo gebruiken voor dit soort dingen. Maar wat dan wel? Visdraad kan niet zo vaak door de rocailles, metaaldraad ook niet....
Tips zijn welkom, tot die tijd puzzel ik vrolijk verder.
Wil je deze cuff zelf maken, het patroon vind je hier.



Om met een lach af te sluiten nog een gedicht van Annie M.G. Schmid.
De mislukte fee

Er was er 's een moeder-fee.
En had ze kindertjes? Ja, twee.
Twee kleine feeënkindertjes
met vleugeltjes als vlindertjes.
Ze waren beiden mooi en slank,
maar 't ene kind was lelieblank,
zoals de feetjes wezen moeten
en 't andere kind zat vol met sproeten.

De moeder was heel erg ontdaan.
Ze waste 't kind met levertraan,
met katjesdauw, met tijgermelk,
ze doopte 't in een bloemenkelk,
maar 't hielp geen steek, o nee, o nee,
het was en bleef een sproetenfee.

M'n dochter, zei de moeder toen,
nu kan ik niets meer aan je doen.
Je bent als fee (zacht uitgedrukt)
volledig en totaal mislukt.

Ga naar de koning Barrebijt
en zeg daar: Uwe Majesteit,
m'n moeder doet de groeten.
Ik ben een fee met sproeten.

Wellicht neemt koning Barrebijt
je dan in dienst als keukenmeid.
Die man heeft altijd wel ideeën
voor min of meer mislukte feeën.

Het feetje ging direct op weg.
Het sliep 's nachts in de rozenheg
en 't prevelde de hele tijd:
O Sire, Uwe Majesteit,
m'n moeder doet de groeten.
Ik ben een fee met sproeten.

En toen ze aankwam in de stad
stond ze te trillen als een blad.
De koning opende de deur
en zei: Gedag, waar komt u veur?

En wit van zenuwachtigheid
zei 't feetje: Uwe Majesteit,
m'n moeder doet de groeten.
Ik ben een spree met foeten.

Wel, sprak de koning heel beleefd,
ik zie wel dat u voeten heeft,
maar u bent, op mijn oude dag,
de eerste spree die ik ooit zag.

Toen heeft hij dadelijk gebeld
en 't hele hof kwam aangesneld.
De koning zei: Dit is een spree.
Iets héél bijzonders. Geef haar thee
en geef haar koek. En geef haar ijs.
Ze blijft hier wonen in 't paleis.

Nu woont het feetje al een tijd
aan 't hof van koning Barrebijt
en niet als keukenmeid, o nee!
Ze is benoemd tot opperspree.

Ze heeft een gouden slaapsalet
en gouden muiltjes voor haar bed.
En alle heren aan het hof
die knielen voor haar in het stof.
Waaruit een ieder weer kan lezen
dat men als fee mislukt kan wezen
maar heel geslaagd kan zijn als spree.
Dit stemt ons dankbaar en tevree.