Ken je dat stemmetje in je hoofd? Dat stemmetje dat altijd zo negatief is? In het engels noemen ze dat je inner critic. Ik heb het vertaald naar mijn kritiekstemmetje.
Mijn kritiekstemmetje verteld me dat ik niet kan tekenen, het verteld me dat mijn pagina niet mooi genoeg is om te laten zien. Het verteld me heel regelmatig dat ik al mijn knutselspullen maar beter kan opruimen en in een hoekje moet gaan zitten simpen, want het is lelijk.
Kritiek is niet perse erg. Goed onderbouwd kritiek hoor ik graag aan, dat gaat over zaken waar ik dan iets aan kan veranderen, waardoor ik beter word.
Maar dat kritiekstemmetje is altijd negatief, het gaat niet om opbouwen, dat stemmetje kraakt af.
Herkenbaar?
Ik heb besloten dat het stemmetje kan gillen wat ie wil. Ik ga door! Ik heb er zoveel plezier in, dat laat ik me niet ontnemen door een stemmetje in mijn hoofd.
Ik heb geleerd om te genieten van het maakproces. Dat is belangrijker dan een eindresultaat. Natuurlijk is een mooie pagina fijn, maar tijdens het maken ben ik gelukkig. Ik voel me ontspannen, merk dat de dagelijkse beslommeringen van me afglijden.
Om dat gevoel te laten ontnemen door zo'n stemmetje vind ik nogal dom van mezelf. Ik leer nog elke dag iets bij en zie echt groei in mijn tekenen.
Ik ga door, ik maak, ik geniet, ik besta. Dat stemmetje begint al een beetje schor te worden. Wie weet verdwijnt het nog eens helemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten