kalender

Ik begon de maand februari met dit. Een leeg vel papier met vakjes en het begin van een poppetje.
Nu februari afgelopen is heb ik dit als resultaat:

Ik vind hem veel leuker dan de januari pagina. Heb er ook met veel plezier aan gewerkt.

Heerlijk gekleurd en af en toe een plaatje erbij gezocht.

Ik heb niet zoveel getekend als ik wilde. Helaas werd februari een moeilijke maand. Een maand waarin ik weer vaak naar het ziekenhuis moest voor mijn moeder. Dat kost tijd en energie. Het beperkt ook mijn creativiteit. Verdriet haalt niet het beste in mij boven.

Deze maand zal niet beter worden, ben ik bang. Ik heb nog geen begin gemaakt aan mijn pagina, maar ik wil in deze lijn doorgaan, dus blanco beginnen.

Afgelopen maandag gingen mijn moeder, een tante en ik naar de oncoloog. We zouden te horen krijgen of de volgende ronde van de chemotherapie door kon gaan.

Het liep allemaal anders dan verwacht. Toen mijn tante mijn moeder ophaalde deed mijn moeder al vreemd. In de auto zakte ze steeds opzij. Bij het ziekenhuis aangekomen (daar stond ik op ze te wachten) kon ze niet uit de auto komen, zat ze in elkaar gezakt en hing ze naar rechts. Het was ook heel moeilijk om contact met haar te krijgen.  We werden gelijk doorgestuurd naar de eerste hulp.

Daar kregen we te horen dat ze een beroerte heeft gehad.

En nu? Ik weet het niet meer. Er is zoveel gebeurt de laatste 1,5 jaar. Eerst kreeg mijn vader kanker en ging dood. Toen kreeg mijn moeder kanker en gingen we weer die ziekenhuis mallemolen in. En nu dit. En in de voorgaande jaren was het ook altijd al tobben met de gezondheid van mijn moeder. 

Die lichamelijke dingen, daar kan ik wel mee omgaan. Ik ben er verdrietig om en soms ook erg van slag. Dan doe ik dingen waarvan ik later spijt heb. Maar dit?? Dit zit in haar hoofd. Het is zo moeilijk om contact met haar te maken en ik weet niet wat ze wel en niet begrijpt.

Morgen hebben mijn broers en ik een gesprek met de arts. Dan zijn ook de eerste 3 cruciale dagen voorbij. Ik bereid me voor op het ergste, denk niet dat ze hier ooit overheen komt. De chemo is uitgesteld, wat logisch is denk ik, maar dat zorgt er wel voor dat die kankercellen weer kunnen gaan groeien. Ik zie het nu echt niet positief in, het lukt me niet meer.

En ook nu zijn er wel lichtpuntjes. Ik ben zo blij met mijn broers! Zo blij dat we kunnen praten hierover, dat we elkaar onze gevoelens kunnen laten zien. Ik ben zo blij met mijn partner en mijn schoonzus, voor dezelfde reden. Mijn ooms en tantes die zo duidelijk ook bezorgd en verdrietig zijn. We kunnen huilen met elkaar en elkaar troosten.

Mijn schoonfamilie die voor me klaar staat en een arm om me heen slaat. Een veilige plaats om naar toe te gaan nu mijn eigen ouderlijk huis instort.

Vriendinnen die voor me klaarstaan en een werkgever die me zonder morren thuis laat blijven nu ik het even niet meer trek.

Al die mensen die om me heen staan en luisteren. En nog voel ik de behoefte om het ook hier te delen. Het spijt me dat ik jullie hier mee lastig val, maar je hoeft het niet te lezen natuurlijk. 

Om dan toch een beetje leuk af te sluiten een bloemetje. Voor al die geweldige mensen die ik om me heen heb staan en voor iedereen die tot hier gelezen heeft en misschien zelfs wel de moeite heeft genomen om het te vertalen. Bedankt! Het doet me zo goed.